A pesca no río Miño: O que queda da raia mollada

O río pasa, intemporal como un deus...

“El río pasa, intemporal como un dios. Cósmico e inspirador de mitos. Pocas cosas hay tan ermosas como el curso de un río...” introduce Eliseo Alonso no seu libro Pescadores del Río Miño.

“Canta angula perdín hoxe por ir ao baile” pensou Pepe, o Curuto...

— Collín o barco e remei ata o Louro. Botei unha rede pequena, nada máis que da anchura do barco —narra.

Cando foi levantar a peneira, o peso das angulas dobraba nela...

“Agora para coller dous quilos xa te volves parvo” —acerta a dicir Tonio.

Na casa chegou a crialas para facer anguías...

José Álvarez Gayoso (Amorín, 91 anos)...

— Dicíanme que a miña rede de angula non estaba autorizada... —relata.

Con esta nova arte de pesca legalizada, a Pepe desbordáballe o traballo...

— E a conta das redes fixo unha casa —exclama.

A economía da segunda metade do século pasado nas parroquias ribeirás do Miño era de autosuficiencia...

— Co diñeiro do río comprei coches e fixen esta casa —segue relatando Pepe...

O peixe que era importante para esas economías era o sable, o peixe símbolo do Miño...

— Cada compañía estibaba un montón de sables polas ribeiras —explica o Curuto.